खाडी मुलुकको त कुरै छोडौ जापान, दक्षिण कोरिया, मलेशिया जस्ता बिकासमा अगाडी बढिरहेका मुलुकहरुमा नेपालीहरुको पैसा आर्जन गर्नै थलो बन्न थलोको रुपमा चिनिएका छन् । दैनिक जीवनयापनलाई सहज ढंगबाट संचालन गर्न तथा बदलिदो बिश्व परिबेश सुहाँउदो जीवन प्रणालीको सुनिश्चित गर्नु आबश्यक मात्र हैन अनिबार्य पनि हो । तर धनले के मानिसको इज्जत प्रतिष्ठा बृद्घि गर्दछ ?  समाजमा आफ्नो हैसियत स्थापना गर्ने साधन धन नै सर्बाेपरि बस्तु हो ? बिकसीत मुलुकमा जादैमा के मानिस पुर्ण रुपमा शिक्षित र दिक्षित हुन्छ त ? यि र यस्तै प्रश्नहरु आज हाम्रा सामुतेर्सिएका छन् । बिदेशी मुद्रा भित्राउने नाउमा कर्मठ युवा युवतीलाई बिदेशिन प्रोत्साहित गर्नै सरकारी संयन्त्र यसको प्रमुख दोषी हो । दैनिक हजारौ युवाहरु शिक्षा र धन कमाउने लोभमा लाखौ रुपया खर्चेर बिदेशिने परिपाटीले के हाम्रो मुलुक साचै गरिब, असक्तm र अशिक्षित समाजको उदाहरण बनिरहने हो रु जोशिला तथा कर्मठ मानिसहरु बिदेशिने तर केटा केटि, बुढाबुढी मात्र यहाँ टिकि रहने परिपाटीले हाम्रो मुलुकको बिकासको अभियानमा कतिको नकारात्मक प्रभाब पर्दछ, त्यसको सहि आकलन गरिनु पर्दछ । के हाम्रा देशमा शिक्षा प्रणाली गतिलो छैन  ?
बिश्व परिवेश सुहाउदो शिक्षा प्रदान गर्न नेपाल किन असमर्थ छ रु ताकि लाखौ रुपैया खर्च गरेर शिक्षा प्राप्त गर्न मानिस तछाड मछाड गरेर हँुईकि रहेको अवस्थाले हाम्रो देशका नीति निमार्ण तहमा आशिन व्यतिहरुलाई अलिकति पनि लाजको आभाष हुदैन रु यस्ता गम्भिर प्रश्नहरु आज हाम्रा सामु देखा परेका छन् । नेपालको राष्ट्रियता समृद्घ हुनुपर्दछ भनेर फलाक्ने राजनितिक दलका नेताहरुमा नेपालको एक मात्र हवाई मैदान बाट सयौँको संख्यामा मानिसहरु परदेश बहकिदा राष्ट्रियताको धज्जी उडेको पत्तो छैन ? राष्ट्रियता खाली सिमाना रक्षा गर्नुमा मात्र सिमित  हुदैन । यो त देशको समग्र उन्नती र प्रगतिको बहाक हो । के हाम्रो धर्म, कला, सँस्कृति परदेशमा सुरक्षीत हुन्छन् त ? पक्कै पनि हुदैनन् । हामीले बिदेशमा ज्ञान र शिप हासिल गनुपर्ने हो  तर बिकृति र बिसंगतीको माला उनेर हामी र्फर्किरहेका हुन्छौ । फलस्वरुप हामी नेपाली हौ भनेर गर्ब गर्न लायक हुने छैनौ ।