महत्वाकांक्षी कती बोकेर हिडेँको थियँ,त्यो धमिलो गन्तव्यको यात्रामा भाँचीएको लक्क्ष्य र भत्कीऐको भाग्य लिऐर कहाँ जिउँदै मरेर पनीवाँचेको रहेछु। विज्याउने थिय ति काँडाहरूको गोरेटोले अनी कहाली लाग्दो त्यो घोप्टे भिर हुदै घनघस्याको उकालोमा ति ठेस् लाग्नेढुङ्गाहरू,झुक्कयाउने खाल्टा,खुल्टीहरू सित कती असङ्ख्य सम्बन्ध गाँस्न पुगेछु। आफ्नो गन्थनहरू गन्गनाउदै थकाईको भारी बिसाउँथ्य, लाग्थ्यो अपरीचित नै रहेछु,आखिर ऐउटा अघोषीत् वटुवा नै भएछु। लक्क्ष्य सानै थिऐ तैपनीसपनाका मनका लड्डुहरूले गिज्ज्याउन थाल्थे कता कता फेरी आकाश माथीका सेता बादललाई मुट्ठी मुट्ठी पारी बढो मेहनतका साथईच्छ्याका ठुला ठूला महलका भकारीहरू बनाउन सफल हुन्थ्यँ अनी ऐकछीन् मै हुरी बतासले उडाएर भत्काई दिन्थे फेरी असफल हुन्थ्यँ रझल्यास्स ब्युझिन्थ्यँ(ऐ म त यहीँ नै रहेछु)। कहिलेकाँही यो मनको फुलबारीमा आफ्ना रंङ्गी बिरङ्गी चाहानाका फुलहरू रोज्दै सज्याँउदैमै फुर्सद हुँदैनथ्यो। चङ्गा जस्तो चुल्बूले मनको ताना क्षणभर मै कहाँ बिलाउँते कहाँ…! रात वितेको दिन व्यायको पत्तै हुन्थेन,ति दिनहरूमलाई लखेट्न आउँथे फैसला सुनाउँथे,रातहरू न्याँये दिन आउँथे अनी सुन्य सुनौला अवसरहरूको न्यानो मायाँ पाउँन थाल्थ्यँ। बिहानीकिरणको मन्द मुस्कान्,हावाका मिठा चुम्बनका लहर सँगै कोईलीका मधुर आवाजले ब्युँझ्याउथ्ये।फेरी त्यो कोलाहल भिडमा अन्जान मैँहराउँथे,ऐकान्तले कता कता बोलाएको आभाष पाउँथे।अतितहरूले कोट्ट्याउनै थाल्थ्ये फेरी चर्याउन थाल्थे आलो घाउहरू….बर्रर..बर्रझरेका आँशुले घाउहरू पखाल्थ्यँ अनी बर्बराऐका आवाजका मलमले भुलाउथ्यँ कुहू…कुहू…गर्ने कोईलीहरू सँगै गाउथ्यँ..रमाउथ्यँ।आखिर ऐक्लै रमाउने पागल नै घोषीत् भऐछु।आसाको खेतीहरूमा मेहनत् को पसीना चुहाँउदै सपनाको फसलहरू काट्ने अनगीन्तीईच्छ्या र चाहनाहरू सडेर पनी कुहीसकेका थिय।सन्तुष्टी नै खुँराक भैदिए पछी आसाहरू नशा मै झुम्न थाल्थे।यो निर्दयी मनमा कहिल्ल्यैननिभने प्रतिशोधका ज्वालाहरू झन दन्किदै थिय फेरी यो छलकपट,पापी दुनियाँमा आफैमा खुशी सृजना गर्दै ति अँध्यारा रोगी दिनहरूचाहार्दै उज्यालोको पर्खाई मै थियँ। ति सिङ्गै रातहरू मेरा साक्षी थिय र ति आउने भोलीका दिनहरू मेरा नयाँ चुनौतीहरू थिय।सुख दिएर दुख लिएर डटी लड्ने ऐउटाजिन्दगी युद्ध नै थियो जहाँ नौटंकी गुलीयो मायाको काँडे जालमा भुलेको रणभुमी जस्तो पापी संसारमा म ऐक्लै हराऐको थियँ।

कताकता मनका सृजनाले बुनीएका हौसलाहरू डर र त्रासका तुफानी छालले हुत्त्याई दिन्थे। भित्रै चर्कीएर पाकेर फुटेका घाउहरूलाई आँसुकामलमले राहत् दिन्थे,ऐकै छिन भऐ पनी सितलता पाएको अनुभूती हुन्थ्यो।फेरी खुशीका भिख माग्ने अनेक वाहनाहरू सँधै असफल नैहुन्थ्य।कतै झिनो आसाका गुलिया गुलाब जामुनले मन फेरी रसाउन थाल्थे,मौरी झैँ सपनाका फुलहरूमा डुल्न थाल्थ्यँ,पागल झैँ भुल्नथाल्थ्यँ।त्यो झरीले रूझेको,कालो कुईरोले ढाकेका रोगी दिनहरू, ति कहाली लाग्दा भिराला गोरेटाहरू जब कठीन यात्राका पाईलाहरूअघी बढ्दै जान्थ्य त्यती दुखाई बल्झीदै जान्थे अनी भमरा झैँ भुन्भूनाउने,पागल झैँ बर्बराउने गीत संङ्गीतले गुन्जीन्थ्यो माहोल,त्यसै तअपाङ्ग थियँ,तेही माथी भाँचीएको बैसाखी नै साहारा थियो। जिवन हार र जितको खेल थियो,पिँडा र व्यथाहरूको शब्द थियो,दुखाई रवेदनाहरूको गीत थियो,हाँसो र आँसुको संङ्गीत् थियो। भावना बनी बगीरहन्थ्य आँसुहरू शब्द बनी सजीरहन्थ्यँ पानामा। काँडा बनी गडीरहन्थ्य घाउहरू बारूद बनी बिजीरहन्थ्य मनमा।

अज्ञातबाटाहरूमा म थाकेको थिईन जब मेरा पुराना अध्याय त्रूटी हुन्थे तब नयाँ अध्यायका कैयौँ शुरूवातहरू जारी नै थिय। भ्रमका खुशीहरूलेसताउन थाल्थे कहिले काँही सोझो टुहूरो मन त्यसै फुर्किन्थ्यो।रमाईलो दुनियाँमा ऐक्लो मन हेरेरै भुल्थ्यो।स्तब्ध थियँ,मरी सकेको निर्जीववस्तु थियँ,ति अविष्मरणीय जती टाढा हुँदै जान्थ्य उती नै गाढा हुन्थ्य,झन् झन् पाकेको पिलो झैँ टन्किथ्यो खोष्टाएका घाउहरू।खोसीयका भाग्यलाई आकाशका तारालाई झैँ चिहाउन थाल्थ्यँ फेरी आफ्नो औकातलाई नै भुलेछु। खानको लागी बाँचेकोथिईन,बाँच्नको लागी खान्थ्यँ।बोल्न आउँदैनथ्यो,बोल्ने मेरो पेशा थिएन, जन्मे देखी नै ऐउटा अपरिचीत अनुहार पाऐको थिऐ,मनकाभावना,सोचाई पनी अपरिचीत नै थिए।मनमा उब्जेका तरङ्गीत् भावनाहरूलाई आफ्ना साङ्गीतीक लयमा मिसाउने कोशीस असफल नैहुन्थ्य किनकी दुनीयाँ देखी अपरीचीत नै थिए मेरा भाषा। बिगतका जुन् ति ह्रदय भरी कैदी बनी बसेका दर्दनाक क्षणहरू अंगाल्दै गह भरीआँशु बोकी कहाँ भौतारी रहेको थिएँ कुन्नी तर पनी बाध्यता नै थियो त्यो लक्क्ष्य विहीन् अनौठो यात्रा अनी जुनकिरी झै पछ्याउनेईच्छ्याहरू फेरी घाम सँघै बिलाउँथे।यो चुल्बूले मन् भुलाउने भ्रमका बाटाहरू नै मेरो यो जुनी कै शारथी थिय।कहिल्ल्यै अन्त्य नहुने भावुकईच्छ्याहरू यो जटिल यात्रामा लागु भैरहन्थ्य। …………

यात्रा जारी नै थिए….न रात न दिन अनी सुन्सान् शुन्य र एकान्त क्षण जहाँआत्मीयता र भावनाका आवाजहरू थिए अनी हावाको मिठो मलम् का अोखती हृदयका स्वादिला स्पर्श,पंक्षीहरूका गायन् र प्रक्रीतीकासंङ्गीत का तालमा मुटूले धड्कन् साँचीरहेको आभाष दिन्थ्य। यो झुठो माया, झुठो सुखमा च्यापीएर उकुस् मुकुस् परेका ईच्छयाआकांक्षाहरू, यी गोला वारूद्ले गनाएका दिमाख अनी यि अस्लील् हिलो संस्कारमा भुलेका अपवादहरू र विष्पोटन हुन ठिक्क परेकामिसाएल प्रमाणु बम् ले बनेको भौत्तीक् संसार नै रहेछ़न्… म त डरले काँप्न थाली सकेको थिऐँ। अनी यता फेरी भावुक किराहरूका मागहरू, भोक हड्ताल र बन्दका महा आन्दोलन् ले पिडीत्, यि पछ्याएका शान्तीका दुत हरू ले ग्रस्तबनाउन थालिसकेका थिए। यो कोलाहल् र लोभी पापीको संसारमा बहिरो र अन्धो को अनुभव बटुल्दै आफ्ना नपाकेका काँचा लक्क्ष रति डरलाग्दा भिराला पहाड जस्ता ऊध्श्य बोकी यि अज्ञात् बन्द भएका काँडे गल्छी हरू मा भौतारीदै थिए …अचानक गोरेटोमा कुनैअज्ञात् वटुवालाई देखेँ। कहाँ जाँदै थियो कुन्नी। त्यस पछी बहुलाएर भन्कीदै ..हेर्छ……..ऊ त्यो रूखको हाँगामा एउटा कोईली चरीआफ्ना तिता मिठा खुशी घोल्दै रमाऊदै तिखा सुरेली भाकाले गित गाऊथ्यो र ऊस्ले ति लय मा आफ्ना गह्रुङ्गा शव्दहरू साट्न पाऊथ्योअनी ति हलुका हुन्थ्य र ऊस्का आनन्द नै फुर्कीएर रमाऊथ्य। तर ऊ यो दुनीयाको पागल नै थियो अपरीचित् नै थियो।मिल्कीएका वस्तुलाई नरूचाउने अनी खोटा सिक्का लाई नचलाऊने परिवेश ले नै जिऊदै जलाई सकेछन् अनी बिस्तारै……….. यि मेरा ह्रीदय भित्रै भित्रैखाँदिएर,चिच्याएर तड्पीएका गोप्य आन्दोलनका भावुक यात्राहरू ले मन् भित्रै भित्रै कोट्ट्याउने मातहरू लाग्न थालिसकेछन्………..निर्मलथापा “वेहोशी”